Een week op de Tridens (Dutch only); door Menno van Manen

We hadden de afgelopen week een bijzondere vrijwilliger mee aan boord: Menno van Manen. Menno is manager bedrijfsvoering geweest bij Wageningen Marine Research (WMR, voorheen IMARES) en had nog één grote wens toen hij het instituut verliet: een keer meevaren op een survey. Dat moment is nu aangebroken en bij is mee tijdens deze survey. Hieronder zijn indrukken van de week op zee:

Menno voor vertrek uit Scheveningen

Het is woensdag 2 augustus en we varen midden op de Noordzee ergens tussen Terschelling en Hull, 33F3 voor de kenners. Toen ik ooit in 2011 bij WMR kwam werken toen vertelden ze me, dat wanneer ik echt wilde weten wat het werk inhoudt, ik moest aanmonsteren als opstapper op een survey. In 2011 was er geen plek en tsja, dan komen er allerlei dingen tussen tot dit jaar. Eindelijk een kans om mee te gaan de zee op. Samen met Ronald, Ingeborg, Maarten en vanuit het ministerie van EZ Anne Reijbroek en vanuit de EU Bas Drukker.

Nog even leek er een spaak in de schroef te komen toen bleek dat ik een gezondheidsverklaring nodig had. Gelukkig kon HRM een afspraak maken en heb ik bij de keuring laten zien dat ik door een noodluik kan klimmen. Na twee dagen denk ik dat ze beter kunnen kijken of je met een oliegoed op je enkels je laarzen uit kan doen en je schoenen aan. Of dat je 200 trappen kunt lopen op een dag. Maar goed, afgelopen maandag bepakt en bezakt en vol verwachting naar Scheveningen, waar de Tridens lag te wachten. Tsja, waar meld je je dan aan, mag je zomaar zo’n schip op lopen? Gelukkig zag ik Ingeborg en die wees je naar een hut, nummer 309 voor de insiders. Over de maandag zal ik niet veel vertellen, alles was nieuw voor mij.

Nu, op woensdag, begin ik een beetje te wennen. Ik laat inmiddels om 12.29 uur  mijn spullen uit mijn handen vallen, want te laat komen op het diner doe je maar een keer (maandag dus). Ik verdwaal niet meer de hele tijd en kan inmiddels redelijk mijn weg vinden.

Anne en Bas zoeken het benthos (krabben, zeesterren, etc.) uit

Vanmorgen om 7.30 ontbijt. Ondertussen werd er gevist en konden we meteen aan de slag. De eerste trek vandaag leverde vooral een boel benthos en hartegels (koeteieren) op. Geen goede visplek kennelijk. Maar de tweede mocht er wezen. Grote schollen, vette tongen, veel schar, een paar joekels van tarbotten en ook wat bijzondere vissen. Het mooiste moment vind ik ondertussen het moment dat de vangst uit het luik komt. Altijd spannend om te zien wat er gevangen is en hoe het eruit ziet, veel vis, vooral benthos, schoon of drabbig etc. Na het sorteren komt het snijden. Maarten doet het echte werk en ik mag gewicht, lengte en geslacht noteren en de otolieten (gehoorsteentjes waarmee je de leeftijd van een vis kunt bepalen) in een zakje doen. Inmiddels hebben we al een aardige verzameling waarmee het otolietenlab ook weer even mee vooruit kan. Nu zijn we weer aan het vissen, dus ik moet naar beneden, naar de kelder zei ik vanmorgen tegen de Kapitein.

Veel helmkrabben in de vangst

Wat ik ervan vind tot nu toe? In elk geval dat het advies in 2011 erg terecht was. Alleen als je dit meemaakt kun je je enigszins realiseren wat er schuilgaat achter de wereld van bestandbepalingen. Jammer dat ik het niet eerder heb kunnen doen. Wat me verder opvalt is de drive van de mensen mijn collega’s van WMR. Mijn enthousiasme komt ook voort uit nieuwheid, maar zij doen het al voor de tig-ste keer. En dan nog steeds met alle inzet elke lading weer opnieuw beoordelen, alles determineren en al die vissen snijden om die piepkleine otolietjes eruit te pulken. Ook de zorgvuldigheid waarmee iedereen werkt is opvallend en zal ook de opstappers van EZ en de EU niet ontgaan. WMR laat zich van haar beste kant zien! Nu snel naar het ruim (zo heet dat natuurlijk) om Maarten te helpen.

Inmiddels is het weekeind en kijk ik terug op een onvergetelijke ervaring. Na woensdag werd het weer minderen ging het harder waaien. Vissersboten uit IJmuiden gingen eerder terug vanwege storm “te gevaarlijk aan dek”. http://www.nhnieuws.nl/nieuws/210139/Vissersboten-eerder-terug-vanwege-storm-Te-gevaarlijk-aan-dek Maar dat gold niet voor ons. Wij hebben gewoon door gevist. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de Tridens ook wel iets groter is dan een Eurokotter en wij inmiddels in kwadrant 39F4 (ergens tussen Denemarken en Schotland) waren en dus niet even snel terug konden.

een flinke schol op de weegschaal

Donderdag dus 'maar' zeven trekken gedaan in plaats van de acht van woensdag. Op het laatst vond ik het wel zwaar, want ook in het ruim voelde je de zeegang behoorlijk. Maarten bleef gewoon stug doormeten en otolieten snijden, Ronald heeft geen visje, kreeftje, schelp of zeester overgeslagen en Ingeborg voerde alles feilloos in Billie Turf in. En wij als opstappers probeerden overeind te blijven en nog een beetje te helpen.

Het respect voor mijn collega’s is na donderdag/vrijdag nog verder gestegen. Zeker als je beseft dat ik maandag rustig naar Lelystad ga en zij weer het ruime sop kiezen. Mensen, heel veel succes komende weken. Ik denk aan jullie!